Ciało przeciętnego wielbłąda osiągało będzie długość około trzech metrów. Głowa jest długą, a uszy z drugiej strony małymi i zaokrąglonymi, u samic natomiast występowała będzie jedna para stuków. Od pozostałych przedstawicieli rodziny wielbłądowatych, wielbłąd wyróżniać będzie się przede wszystkim obecnością charakterystycznych garbów na grzbiecie, które są miejscem odkładania zapasów tłuszczu. Wielbłąd ma możliwość zgromadzenia nawet do kilkudziesięciu jego kilogramów, co będzie posiadało ścisły związek z jedną z bardziej rozpoznawalnych cech wielbłądów, a mianowicie ich podwyższoną odpornością na długotrwały brak wody. Warstwa tłuszczu, która znajduje się na grzbiecie będzie przede wszystkim umożliwiała gromadzenie zapasów wody oraz jednocześnie pełnić będzie rolę izolującą, która jednocześnie z obecnością gęstej sierści ułatwiać będzie regulację temperatury całego organizmu. Powoduje to, że ilość wody odparowywanej w czasie pocenia się zwierzęcia jest o wiele, wiele mniejszą niż w przypadku wielu innych gatunków. Dodatkowymi przystosowaniami, które zwiększają odporność na niedobór wody jest budowa dróg nosowych, które będą wchłaniały parę wodną z powietrza wydychanego. Wielbłądy pić mogą wodę z dowolnych źródeł, obojętnie czy będzie ona słona, czy też słodka. Dzięki takowym przystosowaniom zapotrzebowanie wielbłądów na wodę w warunkach pustynnych wynosiło będzie około ćwierć litra na godzinę, gdzie dla porównania człowiek na pustyni w takowych samych warunkach zużywał będzie jej cztery razy więcej, czyli około litra w przeciągu godziny.